Το 1993, πρόεδρος του κόμματος εξελέγη ο Γιαννάκης Μάτσης που στο παρελθόν βρισκόταν στη θέση του αναπληρωτή προέδρου. Τη θέση του αναπληρωτή προέδρου κατέλαβε ο Αλέκος Μαρκίδης κατόπιν εκλογών με ανθυποψήφιο τον Νίκο Αναστασιάδη.

Στη συνέχεια ο Αλέκος Μαρκίδης διορίστηκε Γενικός Εισαγγελέας οπότε καταστατικά, τη θέση του όφειλε η ηγεσία του Συναγερμού να τη συμπληρώσει με τον Α΄ αντιπρόεδρο του κόμματος, που δεν ήταν άλλος από τον Λεόντιο Ιεροδιακόνου.

Και ενώ το κάθε στέλεχος το οποίο είχε στοιχειώδη γνώση του καταστατικού ανέμενε να ανακοινώσει το κόμμα τον διορισμό του Λεόντιου Ιεροδιακόνου στη θέση του αναπληρωτή προέδρου, εγίνοντο συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων του Πολιτικού Γραφείου για να συμπληρωθεί η θέση με εκλογές, πράγμα άκρως αντιστασιακό.

Πίσω απ’ αυτήν τη σκέψη ήσαν ο Μάτσης και ο Αναστασιάδης για έναν απλό λόγο, το φάγωμα του Ιεροδιακόνου. Για να γίνουν τέτοιες εκλογές χρειαζόταν και η συγκατάθεση του Λεόντιου Ιεροδιακόνου.

Μπροστά στον κίνδυνο να υπάρχει πρόβλημα το οποίο να ταλανίζει το κόμμα ο Ιεροδιακόνου συγκατατέθηκε, έγιναν εκλογές μεταξύ Ιεροδιακόνου και Αναστασιάδη και εξελέγη ο Αναστασιάδης, παρά το ότι το αποτέλεσμα ήταν μεθοδευμένο από Μάτση και Αναστασιάδη.

Αυτός ο πολιτικός παρέμεινε στη θέση του αντιπροέδρου και συνέχισε να υπηρετεί το κόμμα. Πρώην συναγωνιστές, Χαμπουλλά και Πελεκάνε, ο λόγος που παρέμεινε ο Λεόντιος ήταν γιατί γνώριζε τον λόγο που εντάχθηκε στην παράταξη. Υπηρέτησε μια παράταξη και στα εύκολα και στα δύσκολα. Μια παράταξη δεν την υπηρετείς για τα θέλω σου και τις προσωπικές σας φιλοδοξίες.

Άκουσα με προσοχή τους λόγους οι οποίοι «ανάγκασαν» τον Χαμπουλλά να αποδεσμευτεί από την παράταξη. Επειδή έχω το θάρρος του λέγειν, αλλά και το θάρρος προς τον πρώην συναγωνιστή Ευγένιο, του λέω τα ακόλουθα:

«Είναι μεγάλο το καλό που θα κάμεις φίλε μου στο κόμμα. Ίσως από την ημέρα που είσαι μέλος του κόμματος, η αποστασία σου να είναι η μεγαλύτερη υπηρεσία στην παράταξη».

Απ’ αυτά που άκουσα να λέγεις στα διάφορα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και Ενημέρωσης, είμαι σίγουρος ότι δεν ξέρεις γιατί φεύγεις από την παράταξη, όμως γιατί ήσουν στην παράταξη το ήξερες. Το κόμμα είχε και έχει αρχές. Κανένας «προδότης» και αποστάτης δεν δικαιούται να μιλά για αρχές. Πώς μπορεί κάποιος να μιλά για δημοκρατία όταν δεν γνωρίζει τον ορισμό – έννοια της δημοκρατίας;

Αποστάτης – αποστάτρια – αποστάτισσα είναι αυτός που εξεγείρεται ενάντια στην καθιερωμένη εξουσία, που επαναστατεί, που αποστατεί. Σε σχέση με την πολιτική είναι αυτός που αποστασιοπείται από την κυρίαρχη γραμμή του κόμματος που ανήκει ή και αποσχίζεται και εναντιώνεται σε αυτό.

Είναι ορθό και φρόνιμο να δώσω στον αναγνώστη και το τι σημαίνει προδότης. Αυτός που προδίδει την πατρίδα του, που καταδίδει πρόσωπο σε εχθρούς, που αθετεί ηθικές υποχρεώσεις, που εγκαταλείπει φίλους ή οικείους σε ώρα ανάγκης και που φανερώνει μυστικά. Σε απλοποίηση, ο δωσίλογος, ο καταδότης, ο σπιούνος, ο ρουφιάνος, ο Ιούδας και άπιστος.

Αν, αγαπητοί Ευγένιε και Μάριε, η αρχή ενός έργου που εκτελείτε είναι κακή ή λανθασμένη, είναι φανερό πως το τέλος θα είναι ακόμα χειρότερο.